تاثیر بازخورد اصلاحی بر مهارت نوشتار توصیفی زبان آموزان ایرانی در سطح متوسط

از زمان پیدایش رویکرد پروسه-محوری در آموزش مهارت نوشتاری در زبان دوم مسائل مهم در امر آموزش مهارت نوشتار، نحوه و چگونگی ارائه بازخورد اصلاحی به نوشتار دانشجویان بوده است. در این مطالعه سعی شده است تا تاثیر بازخوردهای اصلاحی صریح و ضمنی بر روی صحت و درستی نوشتار دانشجویان با مهارت زبانی متوسط در ایران و در یک محیط دانشگاهی (n = 59) مورد بررسی قرار بگیرد. قبل از اجرای پروژه آزمون تافل وپیش آزمون نوشتاری برگزار شد تا ثابت گردد که سطح مهارت زبانی و نوشتاری دانشجویان یکسان و در حد متوسط است. سه ساختار گرامری که در صد بالایی از خطای دانشجویان در آزمون نوشتاری را شامل می شدند جهت مطالعه انتخاب شدند. سه گروه شکل گرفت: گروه بازخورد اصلاحی صریح ( 22 n =) گروه بازخورد اصلاحی ضمنی (17 n =) و گروه کنترل(20 n =). گروههای آزمایش در سه تکلیف نوشتاری نسبت به صحت و درستی کاربرد فاعل، فعل، و حروف تعریف معین و غیر معین بازخورد اصلاحی دریافت کردند. بعد از آزمایش دو تست نوشتاری از دانشجویان گرفته شد که یکی از آنها بلافاصله بعد از آزمایش بود و تست دوم سه هفته بعد از اتمام آزمایش برگزار شد. با محاسبه one way-anova و post hoc-tukey anova مشخص گردید که در پس آزمون فوری دو گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل پیشرفتی در صحت و درستی مهارت نوشتاری خود نداشتند (p = 0.004 < 0.05) و گروه بازخورد اصلاحی صریح عملکرد بهتری نسبت به گروه بازخورد اصلاحی ضمنی p = 0.00 < 0.05)) داشته است. با این وجود paired samples t-tests مشخص نمود که هر سه گروه در پس آزمون فوری در مقایسه با پیش آزمون نوشتاری عملکرد بهتری داشتند. در پس آزمون با فاصله، دو گروه آزمایش بهبودی در صحت و درستی نوشتار خود در مقایسه با گروه کنترل نداشتند (p = 0.93 > 0.05)و تفاوت بارزی بین عملکرد دو گروه آزمایش در پس آزمون با فاصله وجود(p = 0.99 > 0.05) نداشت. اطلاعات آماری همچنین نشان داد که گروه کنترل نسبت به دو گروه آزمایش پیشرفت بیشتری در پس آزمون با فاصله داشته است. paired sample t-tests نشان داد که تفاوت بارزی در عملکرد دو گروه آزمایش در پس آزمون با فاصله در مقایسه با پیش آزمون نوشتاری وجود ندارد.